Kaniule dożylne, potocznie nazywane wenflonami, stosowane są przede wszystkim na oddziałach szpitalnych, w hospicjach i w domach opieki – czyli tam, gdzie pacjenci z założenia przebywają co najmniej kilka dni. Są one przydatne również na oddziałach ratunkowych, w klinikach i w gabinetach przeznaczonych do wykonywania zabiegów i badań – w tym przypadku liczy się przede wszystkim możliwość bardzo szybkiego i pewnego podania leku lub kontrastu czy też pobrania krwi. Ze względu na przeznaczenie, wyróżniamy różne typy wenflonów, różniące się przede wszystkim rozmiarem, ale również budową. Sprawdź, który z nich jest najodpowiedniejszy dla twojej działalności.
Jak zbudowany jest wenflon?
Wenflon należy do najprostszych akcesoriów medycznych – to po prostu rurka wprowadzana do żyły w celu ułatwienia pobierania krwi do badań lub podawania leków i innych płynów. Z jednej strony rurka zakończona jest igłą, umożliwiającą jej umieszczenie w żyle. Przeciwstawne do rurki skrzydełka stabilizują kaniulę i umożliwiają jej przymocowanie przy pomocy plastra lub bandażu. Wylot rurki jest zamknięty korkiem, odkręcanym na czas podawania lub pobierania płynów.
Wenflon można rozbudować o dodatkowe przedłużki i nasadki, ułatwiające wykonywanie procedur i zwiększające komfort pacjenta – np. kranik do blokowania przepływu płynów czy przedłużacz.
Kolory i rozmiary wenflonów
Podczas zakupu wenflonów, przede wszystkim należy kierować się ich rozmiarem. Dla wygody użytkowników, do każdej średnicy przypisany jest konkretny kolor, minimalizujący możliwość pomyłki. Może ona wyniknąć z odwrotnej numeracji zgodnie z Birmingham Wire Gauge, czyli systemowi miar, w którym podaje się rozmiary igieł i wenflonów (symbol G). Im wyższy symbol G, tym cieńszy wenflon.
Najmniejsze wenflony 26G - 0,6 mm w kolorze fioletowym są stosowane w przypadku noworodków, żółte wenflony 24G (0,7 mm) u dzieci, niebieski 22G (0,8 lub 0,9 mm) – u pacjentów ze słabymi żyłami (np. geriatrycznych, onkologicznych). Za standardowy przyjmuje się wenflon różowy 20G (1,0 – 1,1 mm). Zielony wenflon 18G (1,2 – 1,3 mm) jest wykorzystywany przede wszystkim wówczas, gdy konieczne jest podanie dużej ilości płynu (np. transfuzja, żywienie dożylne). Wenflon biały 17G (1,4 – 1,5 mm) sprawdza się w sytuacjach nagłych, gdy płynów trzeba podać dużo i szybko (np. u ofiar wypadków). Analogicznie na salach operacyjnych, podczas skomplikowanych zabiegów, wykorzystuje się najczęściej wenflony szare 16G (1,7 – 1,8 mm). W sytuacjach krytycznych, gdy liczą się dosłownie sekundy, ratownik lub lekarz może zadecydować o użyciu wenflonu pomarańczowego 14G (2,0 – 2,2 mm). Wenflony we wszystkich średnicach oraz niezbędne akcesoria znajdziesz na https://eplaster.pl/pl/c/Kaniulewenflony/108.
Jednorazowe wkłucie, wenflon, port naczyniowy – kiedy się je stosuje?
Wybór metody podawania płynów zależy od konkretnej sytuacji chorego. Gdy pacjent przebywa w szpitalu na obserwacji lub też przechodzi nieskomplikowany zabieg w pokoju zabiegowym w przychodni, najczęściej wystarczy po prostu jednorazowe wkłucie z użyciem zwykłej igły i strzykawki. Również pobieranie krwi do badań laboratoryjnych, w warunkach ambulatoryjnych, nie wymaga stosowania wenflonu.
Jego założenie jest natomiast niezbędne wówczas, gdy wiemy lub podejrzewamy, że wkłucia będą się powtarzać – np. pacjent otrzymuje codziennie kroplówki lub zachodzi potrzeba częstego sprawdzania parametrów krwi. Wenflon zakładany jest również w trakcie honorowego oddawania krwi lub szpiku.
W szczególnych przypadkach nawet wenflon to za mało (np. kiedy żyły obwodowe są słabe, lek działa na nie drażniąco albo terapia jest długotrwała). Wówczas lekarz zadecyduje prawdopodobnie o założeniu wkłucia centralnego – czyli cewnika umieszczonego w żyle centralnej (najczęściej podobojczykowej). Często właśnie w ten sposób podaje się chemioterapię pacjentom onkologicznym. Jest to również opcja do rozważenia w przypadku pacjentów, u których istnieją przeciwwskazania do założenia wenflonu (np. osoby ze zwłóknieniem tkanek powstałym na skutek wielokrotnych wkłuć, pacjenci po reanimacji i w stanie wstrząsu, małe dzieci pobudzone ruchowo).
Samo założenie wenflonu wymaga wprawy i powinno być wykonywane przez personel medyczny lub wykwalifikowanych opiekunów. Od trafności wkłucia i solidności założenia kaniuli, zależy sukces podania leku, a także komfort pacjenta. Każdą nieprawidłowość w funkcjonowaniu wenflonu (np. przeciekanie, wypadanie, zaczerwienienie okolicy, bolesność) u siebie czy też u chorego członka rodziny, należy bezwzględnie zgłaszać lekarzowi lub pielęgniarce.